Aktualności

Wprowadzenie
Podział majątku wspólnego małżonków stanowi jedno z istotniejszych zagadnień prawa rodzinnego, aktualizujące się najczęściej w następstwie rozwodu, separacji bądź ustanowienia rozdzielności majątkowej. Pomimo pozornie technicznego charakteru, instytucja ta pozostaje w ścisłym związku z fundamentalnymi zasadami prawa rodzinnego.

Co wchodzi w skład majątku wspólnego małżonków? 
Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa – o ile strony nie zawarły umowy majątkowej małżeńskiej – powstaje między małżonkami ustawowy ustrój wspólności majątkowej. Ma on charakter współwłasności łącznej, co oznacza, że małżonkowie nie dysponują udziałami w majątku wspólnym przez czas trwania wspólności ustawowej. 

Do majątku wspólnego należą w szczególności:
•wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
•dochody z majątku wspólnego oraz z majątku osobistego każdego z małżonków,
•środki zgromadzone na rachunku otwartego funduszu emerytalnego każdego z małżonków,
•składki zewidencjonowane na subkoncie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Co wchodzi w skład majątku osobistego?
Majątek wspólny pozostaje odrębny względem majątku osobistego każdego z małżonków, którego katalog określa art. 33 k.r.o.. 
Do majątku osobistego zalicza się m.in. przedmioty nabyte przed zawarciem małżeństwa, darowizny, spadki i zapisy (chyba że inaczej postanowił darczyńca lub spadkodawca), a także prawa majątkowe wynikające ze stosunku osobistego (np. prawa autorskie osobiste).

Wprowadzenie
Obowiązek alimentacyjny wobec dzieci to jeden z podstawowych filarów prawa rodzinnego. W praktyce bardzo często pojawia się pytanie: czy obowiązek alimentacyjny wygasa z chwilą osiągnięcia przez dziecko pełnoletności? Odpowiedź nie jest oczywista. Polskie prawo przewiduje możliwość dochodzenia alimentów również po ukończeniu 18 roku życia, jeśli dziecko nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Obowiązek ten ma jednak charakter dynamiczny i zależy od szeregu czynników, w tym sytuacji życiowej i majątkowej obu stron.

Podstawa prawna obowiązku alimentacyjnego po 18. roku życia
Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy 
„Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.”
Powyżej przytoczony przepis oznacza, że pełnoletność nie jest momentem automatycznego wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego. Kluczowe znaczenie ma zdolność dziecka do samodzielnego utrzymania się.

Niejednokrotnie pojawiają się informacje o alimentach zasądzanych w bardzo różnych kwotach — od kilkuset złotych do nawet kilku tysięcy złotych miesięcznie. 

To rodzi pytania: dlaczego jedne dzieci otrzymują wyższe alimenty, a inne niższe? Czy istnieją sztywne stawki? Czy sąd kieruje się konkretnymi tabelami?

W niniejszym artykule wyjaśniam, od czego zależy wysokość alimentów na dziecko oraz jakie czynniki bierze pod uwagę sąd przy ich ustalaniu.

Kwestie związane z alimentami regulują przepisy ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, a dokładniej:
•    art. 133 §1 k.r.o. – rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie
•    art. 135 §1 k.r.o. – zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

W praktyce oznacza to, że sąd każdorazowo ustala alimenty indywidualnie, biorąc pod uwagę konkretne okoliczności danej sprawy.

Czynniki wpływające na wysokość alimentów

Usprawiedliwione potrzeby dziecka

To, co jest uznane za „usprawiedliwioną potrzebę”, zależy od wieku dziecka, jego stanu zdrowia, poziomu edukacji i stylu życia, do którego było przyzwyczajone przed rozstaniem rodziców.